Zagrałem w tę grę po ponad 20 latach, ale tym razem postanowiłem przejść ją próbując wymaksować każdą mapę. Jako dziecko eksploracja map mnie nie interesowała, bo chciałem w końcu dojść do ostatniego bossa. Każdy etap ma dla nas mnóstwo sekretów odkrycie których jest niełatwe, nawet powiedziałbym, że bardzo trudne. Z jednej strony jest to wada, bo mnóstwa rzeczy nie udało mi się znaleźć bez poradnika, ale z innej strony to duża zaleta. Chodzi mi o to, że grając daną mapę po raz setny zapamiętujemy ją niemal na pamięć. Wtedy zupełnie przypadkiem odkrywamy jakiś nieznany wcześniej sekret i sprawia to, że mapa zaskakuje. Ta trudność w odnajdywaniu sekretów sprawia, że "momenty zaskoczenia" są dobrze rozmieszczone w czasie. Poza tym twórcy wiedzieli jak premiować graczy za eksplorację. Bardziej zmyślnie ukryte pomieszczenia dawały nam przydatne bronie, amunicję, czy więcej punktów zdrowia.
Tak więc mapy to moim zdaniem jedyna rzecz jaką te stare FPSy wciąż robią lepiej niż współczesne gry z tego gatunku. Co prawda dużo już nie gram, ale pamiętam, że już w czasach pierwszego Half-Life'a twórcy odchodzili od projektowania takich map (chyba głównie dlatego, że nikt nie chciał ich potem eksplorować, więc mijało się to z celem) a bardziej starali się tworzyć mapy realistyczne.